Yolculuk

Uzunca bir süre alacaktı beraber gittikleri mesafe her ne kadar şehir içi olsada.Sohbet sohbeti açtı yolu neredeyse yarılamışlardıki kısa bir sessizliğin ardından günün getirdiği yorgunluğa daha fazla dayanamayarak kadın uykuya yenik düştü, başını yavaşça pencereye yasladı ve kestirmeye başladı.

Öyle masumdu ki yüzü bir melekle karıştırabilirdiniz.

Evet dedi adam kendi kendine ben dünyanın en şanslı insanlarından biriyim baksana şuna yanı başımda bir melek.Bir an döndü yanında duran meleğin başını pencereye yasladığını gördü dayanamadı ve usulca omzuna dokundu hadi gel bana yaslan dedi ve kadın başını adamın omzuna koydu gözlerini ovuşturarak küçük bir kız çocuğunun oyuncak ayısını kavradığı gibi girdi koluna usulca.Adam bir öpücük kondurdu meleğin saçlarına.

O an bir fotoğraf çekilse karenin adı mutluluk olabilirdi ancak.

Sevinci yüzünden okunabiliyordu artık adamın.Huzur içinde,kendinden emin,kaç kişiye nasip olurdu ki omzundaki meleği görmek diye düşündü.

ve hayatında belki de ilk defa talihine şükretti...