Çaresiz Bekleyiş

Gecenin kör karanlığında
Karanlık dipsiz bir yalnızlık içindeyim
Yıktım hayata doğru giden köprülerimi
Vefasızlar vurdukça parçaladı bentlerimi
Unut dedikçe kendime
Yerleşiyor izleri bedenime
Her seferinde yine
Açılıyor ve kanıyor yaralarım
Sitemlerim var söyleyemediğim
Söylemek istediğimde boğazımda düğümlenen
Haykırsam sesim çıkmaz
Sesim çıksa duyan olmaz
Bu yüzden bekleyişim çaresizce
Bir gün sona erer yaşanan eziyet umuduyla