Yaşayabilme İhtimali

Soğuk ve şehirlerarası

Otobüslerde vazgeçtim çocuk olmaktan

Ve beslenme çantamda

Otlu peynir kokusuydu babam...

Ben seninle bir gün Veyselkarani'de

Haşlama yeme ihtimalini sevdim...

İlkokulun silgi kokan tebeşir lekeli yıllarında

(Ankara'da karbonmonoksit sonbaharlar yaşanırdı o zaman)

Özlemeye başladım herkesi

Ve bu hasret öyle uzun sürdü ki

Adam gibi hasretleri özlemeye başladım sonra

Bizim Kemalettin Tuğcu'larımız vardı

Bir de camların buğusuna yazı yazma imkanı...

Yumurta kokan arkadaşlarla paylaşılan

Kahverengi sıralarda, solculuk oynamaya başladık

Ben doktor oluyordum, sen hemşire

Geri kalanlar kontrgerilla...

Kırmızı boyalarla umut ikliminde harfler yazılıyordu,

Pütürlü duvarlara ve

Türk Dil Kurumuna inat bir Türkçeyle

Ağbilerimizden öğrendik

Ş harfinden orak çekiş figürleri türetmeyi

Ankara'ya usul usul karbonmonoksit yağıyordu

Ve kapalı mekanlarda sevişmeyi öneriyordu haber bültenleri

Oysa Ankara'da hiç sevişmedim ben

Disiplin kurulunda tartışılan aşkım olmadı benim

(Sınıfça gidilen pikniklerde kıçımıza batan platonik dikenleri saymazsak)

Ankara'ya usul usul kurşun yağıyordu

Ve belli bir saatten sonra dışarı çıkmamayı öneriyordu haber bültenleri

Oysa hiç kurşun yaram olmadı benim

Ve hiç bir mahkeme tutanağına geçmedi adım

Çatışmaların ortasında sevimli bir çocuk yüzüydüm sadece

Sana şiirler biriktiriyordum fen bilgisi defterimde ama sen yoktun

Ben, senin beni sevebilme ihtimalini seviyordum, suni teneffüs saatlerinde

Okul servisi seni hep zamansız, amansızca bir lojman griliğine götürüyordu

Ben, senin benimle Tunalı Hilmi caddesine gelebilme ihtimalini seviyordum

Ben, senin beni sevebilme ihtimalini seviyordum...

Yaz sıcağı toprağa çekiyordu tenimin çatlamaya hazır gevrekliğini

Sonra otobüs oluyordum

Kırık yarık yolların çare bilmez sürgünü

Ne yana baksam dağ ve deniz sanıyordum

Muş ovasının yalancı maviliğini

Otobüs oluyordum bir süre

Yanımızdan geçen kara trenle yarışıyordum

Yanağım otobüs camının garantisinde

Otobüs oluyordum, bir ülkeden bir iç ülkeye

Çocukluğuma yaklaştıkça büyüyordum

Zap suyunun sesini başına koyuyordum, şarkılarımın listesinin

Korkuyordum

Sonra iniyorudum otobüsten

Çarşıdan bizim eve giden

Ömrümün en uzun, ömrümün en kısa

Ömrümün en çocuk, ömrümün en ihtiyar

Yolunu koşuyordum

Çünkü sonunda annem oluyordum

Babam kokuyordum sonunda

Soğuk ve şehirlerarası otobüslerde vazgeçtim çocuk olmaktan

Ve beslenme çantamda otlu peynir kokusuydu babam

Ben seninle bir gün Van'daki bir kahvaltı salonunda

Ben seninle

(Sadece bilmek zorunda kalanların bildiği)

Bir yol üstü lokantasında

Ben seninle Ağrı dağına mistik ve demli bir çay kıvamında bakan

Doğu Beyazıt'ın herhangi bir toprak damında

Ben seninle herhangi bir insan elinin

Terli coğrafyasında olabilme ihtimalini sevdim

Ben senin beni sevebilme ihtimalini sevdim... Yılmaz Erdoğan