İnsan kendine isyan eder mi hiç?

Ben ettim...

Gına geldi birşeylerin yavaş işlemesinden artık.Bu devirde fazla doğrucu olmayacakmışsın onu idrak ettim ama ne yapayım huy işte sanki bir oyunda doğrucu davut rolü bana verilmişte kendimi kaptırmışım o rol üzerime yapışmış gibi.Oysa ne güzel sisteme uyup herşeylerin en alasına kavuşma imkanım vardı eğer doğrunun peşinden bu kadar koşmasaydım kendi evi, arabası en önemlisi ailesi olan bir aile babası olmuştum, muhtemelen elimde kumanda evde çoluk çocuk sesleri yankılanırken bir koltukta uyuyan.Mutlu çoğunlukla beraber bana dokunmayan bin yıl yaşasın mottosuyla saadet içerisinde küpümü doldurmuştum.

Hak yememek için bana bol miktarda önerilen torpilli iş tekliflerini hiç düşünmeden geri çevirdim.Sakın ha yanlış anlamayın kendimi övmek için söylemiyorum bilakis yermek maksadım.

Bakkaldan aldığım para üstlerini bile hep saydım hak bana geçmesin diye eksik aldğımda çok zaman ses çıkarmadım,  fazla geldiğinde ise saniye düşünmeden iade ettim fazla bu diye.İçime sinmiyor yapacak bişey yok huzursuz oluyorum ister istemez.Oysa elime geçen fırsatları değerlendirip tokatlasaydım önüme gelen kerizleri benden kıymetlisi de olmazdı hani.Haliyle muteber, paralı bir şahsiyet olarak en kralından görürdüm hürmetin.

Ve kimseyi incitmemeye çalıştım tonla atılan kazığa rağmen.

Ödülü ne oldu?

Kocaman bir hiç...

Ne diyeyim salakılığıma doymayayım.Sanırım hiç akıllanmayacağım...